تاثیر تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا بر سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین و گلوکاگن در موش های نر صحرایی

هدف این تحقیق تعیین اثر یک دوره تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین و گلوکاگن در رت های نر ویستار بود. بدین منظور تعداد 19 سر رت نر نژاد ویستار از انستیتو پاستور ایران با وزن 225-200 گرم و سن هشت هفته، خریداری و به صورت تصادفی به عنوان دو گروه تجربی (7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت بالا و 7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط) و 5 رت به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته پنج جلسه ای و هر جلسه 60 دقیقه دویدن روی تردمیل بود. شدت تمرین برای گروه استقامتی با شدت بالا 85-80 درصد vo2max و برای گروه استقامتی با شدت متوسط 75-70 درصد vo2max بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از 12 ساعت ناشتایی نمونه برداری انجام شد و سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین، گلوکاگن، گلوکز و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار آماری spss مدل 19 انجام شد و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که وزن رت ها پس از تمرینات استقامتی با شدت بالا و متوسط کاهش یافت ولی این کاهش فقط در گروه تمرینی با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر گرلین در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت ولی این افزایش فقط با تمرین با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر انسولین در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی دار داشت. مقادیر گلوکاگن و گلوکز در هیچ کدام از گروه ها تغییر معنی دار نداشت. مقاومت به انسولین در گروه استقامتی با شدت بالا کاهش معنی دار داشت. در گروه استقامتی با شدت بالا بین تغییرات وزن و سطح گرلین ارتباط منفی معنی دار وجود داشت. بنابراین تمرین با شدت بالاتر موجب اثرات سلامتی بیشتری مرتبط با حساسیت انسولینی و کاهش وزن می شود.